«حبيب بن مظاهر» از ياران نامدار حضرت حسين عليه السلام و از مخلص ترين و وفادارترين آنان نسبت به آن حضرت بوده است. هنگامي که تنهايي امام و همدستي نيروهاي جفاکار براي جنگ با آن حضرت را مشاهده کرد، از آن حضرت خواست تا به وي اجازه دهد از خاندانش بني اسد، کمک بجويد تا به جهاد در خدمت آن حضرت موفّق گردند. وي گفت: «در اينجا گروهي از بني اسد هستند. آنان چادرنشيناني مي باشند که در «نهرين» اقامت مي گزينند و مسافت اندکي ميان ما و آنها وجود دارد، آيا به من اجازه مي دهي که نزد آنان بروم و ايشان را فراخوانم، شايد خداوند به وسيله ي آنان نفعي به تو برساند و يا بدي را از تو دور سازد؟».

امام به وي اجازه داد، او به سرعت نزد آنان رفت و هنگامي که به آنها رسيد، گفت: «من شما را به سوي شرافت آخرت و فضيلتها و ثواب عظيم آن فرامي خوانم، من شما را براي ياري فرزند دخت رسول خدا، پيامبرتان صلي اللَّه عليه و آله فرامي خوانم که اينک مظلوم واقع شده است، مردم کوفه او را فراخواندند تا او را ياري کنند ولي هنگامي که به سوي آنان آمد، او را رها کردند و به سوي او آمده اند تا او را بکشند».

هفتاد نفر [1] دعوتش را پذيرفتند که «عبداللَّه بن بشر اسدي» در ميان آنان بود، وي گفت: من نخستين کسي هستم که اين دعوت را مي پذيرم، سپس به رجزخواني پرداخت:



قد علم القوم اذا تواکلوا

و احجم الفرسان او تثاقلوا





[ صفحه 168]





اني شجاع بطل مقاتل

کانني ليث عرين باسل [2] .



«هرگاه مردم تصميم بگيرند، مي دانند و هرگاه سواران بازمانند و يا کار بر آنان سنگيني کند».

«من شجاعي قهرمان و رزمنده هستم، گويي که شيري ژيان در بيشه مي باشم».

آنان براي ياري امام شتافتند ولي در آن مجلس، جاسوسي براي ابن سعد بود که به سرعت نزد وي شتافته او را از آن کار با خبر ساخت، او گروهي از لشکريانش را به فرماندهي «جبلة بن عمر» مأمور ساخت و آنان مانع پيوستن آنها به حضرت حسين عليه السلام شدند و حبيب اندوهگين بازگشت، امام را از ماجرا آگاه ساخت،حضرت گفت: «خداي را سپاس فراوان باد» [3] .

امام به همراه يارانش، دست به گريبان سخت ترين تنگنا، بر اثر محاصره ي تحميل شده بر آنان باقي ماندند و در انتظار حوادث هولناکي که در صحراي کربلا برايشان خواهد گذشت، به سر بردند.



[ صفحه 171]