قبايل، به جداکردن سرهاي آن آزادگان که به خاطر عدالت اجتماعي و براي آزاد ساختن انسان از ظلم و سرکشي، به شهادت رسيده بودند، پرداختند.

اسلام، در همه ي جنگهايش، قطعه قطعه کردن را اعمال ننموده بلکه سپاه اموي اين امر را مباح دانست؛ زيرا معاويه آن را سنّت نهاد و مباح شمرد؛ چون دستور داد تا سر شهيد بزرگ، «عمرو بن حمق خزاعي» را در مناطق بگردانند، فرزند مرجانه نيز به وي اقتدا نمود و سر «مسلم و هاني» را براي يزيد فرستاد و پس از آن به ابن سعد دستور داد تا سرهاي شهداي واقعه ي کربلا را از تنها جدا کند تا آنها را براي يزيد بفرستد. آن گروه جنايتکار، به تقسيم سرها ميان خود پرداختند تا آنها را نزد فرزند مرجانه هديه برند. قبايل، سرها را به اين ترتيب، ميان خود قسمت نمودند:

1- «کنده»: سيزده سر را به دست آوردند که رهبر آنان «قيس بن اشعث» بود.

2- «هوازن»: بيست سر را در اختيار گرفتند که «شمر بن ذي الجوشن»، رئيس آنان بود.

3- «مذحج»: هفت سر.

4- «بني قيس»: نُه سر.

5- «بني تميم»: هفده سر.

6- «بني اسد»: شانزده سر. [1] .

7- بقيه ي افراد سپاه، هفت سر. [2] .



[ صفحه 368]



پيکر حضرت حسين عليه السلام و اجساد شهيدش که سرها را از آنها جدا کرده بودند، بر دشت کربلا باقي ماند و سرها را بالاي نيزه ها قرار دادند تا مشعلي در راه حق و شرافت و ايمان، براي همه ي ملتهاي زمين باشند.