نوه ي پيامبر صلي اللَّه عليه و آله و دخت اميرالمؤمنين عليه السلام حضرت زينب عليهاالسلام در کنار جسد برادر بزرگوارش- که شمشيرها آن را پاره پاره نموده بودند- ايستاد و نگاهي طولاني به آن انداخت، آنگاه، نگاهش را به سوي آسمان بالا برد و با سوزدل، دعا کرد و گفت: «خداوندا! اين قرباني را بپذير». [1] .

انسانيّت، در برابر اين ايمان که راز جاودانگي فداکاري حسين است، سر تعظيم و خضوع فرود مي آورد.

قهرمان کربلا، بار آن محنت سخت را تحمل کرد و جام آن مصيبتها را جرعه جرعه نوشيد و پاداش را نزد خداوند منظور داشت، در حالي که باخشوع در برابر خداوند درخواست مي کند که آن قرباني را بپذيرد، کدام شکيبايي مي تواند با اين صبر، همانند باشد؟



[ صفحه 365]



قدرت شخصيّت در نوه ي پيامبر، متجلي شد و معاني وراثت نبوي در موضعگيريهاي جاويدانش آشکار گرديد که با آنها هدفهاي امام را محافظت نمود و واقعيت فداکاري اش را آشکار ساخت و راه را براي بيان اسرار شهادتش، روشن نمود.