فاجران جفاکار، بر حضرت زين العابدين عليه السلام که بيمار بود و بيماري، وي را ناتوان ساخته و اندوه، قلبش را شکافته بود، حمله ور شدند، پليد پيسي گرفته شمر بن ذي الجوشن خواست آن حضرت را بکشد، ولي حميد بن مسلم بر او نهيب زد و گفت: «سبحان اللَّه! آيا کودکان را مي کشي، او بيمار است». [1] .

آن فرومايه، اعتنايي به وي نکرد، ولي عمه اش، حضرت زينب به سوي وي رفت و به او آويخت و گفت: کشته نمي شود، مگر اينکه من نيز پيش از او کشته شوم [2] آنگاه آن فرومايگان، وي را رها نمودند و بدين ترتيب آن حضرت به صورتي شگفت انگيز از دست آنان نجات يافت.

عمر بن سعد، از برابر زنان گذشت، آنان در برابر او فرياد کشيدند و گريستند. آنگاه، آن پليد، لشکريان را از تعرّض به آنان، منع نمود». [3] .