امام عليه السلام با آن حالتي که داشت، سخناني خطاب به دشمنانش ايراد فرمود و در آن خطابه، آنان را از فريب و فتنه ي دنيا، بر حذر داشت. مورخان مي گويند:آن حضرت جز زمان کوتاهي پس از آن نماند که به شهادت رسيد. آن خطابه چنين بوده است:

«اي بندگان خدا! خدا را پروا کنيد و از دنيا برحذر باشيد که دنيا اگر براي کسي باقي مي ماند و کسي بر آن دوام مي آورد، پيامبران به ماندن شايسته تر و به رضايت، بايسته تر و به قضا، خرسندتر بودند، ولي اينکه خداوند، دنيا را براي آزمودن آفريد و اهل آن را براي فنا خلق کرد، پس جديد، آن، از بين رونده و نعمتهاي آن؛ نابود شونده و شادي آن، تيره و تار گردنده است، منزل به قناعت و سراي به عاريه باشد، پس توشه برگيريد که بهترين توشه تقوا باشد و از خداوند پروا کنيد شايد رستگار گرديد». [1] .