تشنگي، بر امام فشار آورد و تا حدّ زيادي به آن حضرت، زيان وارد ساخت، پس بر فرات حمله برد، در حالي که بنا به گفته بعضي از مورخان، چهار هزار نفر مأمور محافظت از آن بودند، ولي آنها از برابر امام، پاي به فرار گذاشتند



[ صفحه 336]



و آن حضرت، بر آب دست يافته، با دست خود قدري آب برداشت تا تشنگي کشنده ي خود را برطرف سازد، پليدي از آن قوم بر او فرياد زد: «آيا از آب لذّت مي بري در حالي که به خانواده ي تو حمله شده است؟!».

امام بلند همّت، آب را از دست فروريخت و کرامت خانواده اش را بر تشنگي خود ترجيح داده به سرعت به سوي خيمه رفت، ولي آن را سالم ديد و دانست که آن نيرنگي بيش نبوده است [1] .

«ابن حجر» مي گويد: «اگر اين حيله را به کار نمي بردند و او را از آب باز نمي داشتند، بر او قدرت نمي يافتند چرا که وي آن دلير بزرگي است که نه از بين مي رود و نه دگرگون مي گردد. [2] .