جوانمردان پاک از خاندان عقيل، به سوي جهاد شتافتند، در حالي که مرگ را ناچيز شمرده بودند. امام عليه السلام به شجاعت و هيجان آنان در ياري رساندن به حضرتش مي نگريست و مي فرمود: «خداوندا! قاتلان آل عقيل را بکش... اي خاندان عقيل! صبر کنيد که وعده ي شما بهشت است». [1] .

حضرت علي بن الحسين، زين العابدين عليه السلام به خاندان عقيل بسيار علاقه داشت و آنان را بر ديگران از خاندان جعفر، مقدّم مي نمود، در اين مورد از آن حضرت پرسيده شد، وي پاسخ داد: «من روزشان را در همراهي با اباعبداللَّه به ياد مي آورم و بر آنان دل مي سوزانم». [2] .

از آنان، نُه نفر در نبرد و دفاع از ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله شهيد شدند که شاعر در مورد آنان مي گويد:



عين جودي بعبرة و عويل

و اندبي ان ندبت آل الرسول



سبعة کلهم لصلب علي

قد اصيبوا و تسعة لعقيل [3] .



«اي چشم! اشک بريز و شيون کن و سوگواري نما اگر به سوگ خاندان پيامبر نشستي».

«هفت تن همه از نسل علي و نُه تن از نسل عقيل شهيد شدند».

آنان با اراده و عزم بزرگشان، بر آن لشکر تاختند و سنگين ترين تلفات را بر آن وارد نمودند که از ميان آنها هستند:



[ صفحه 298]