ابن سعد، متوجه شد که منفرد بودن جبهه در جنگ، زيانهاي سنگيني بر لشکرش وارد مي سازد و مدت جنگ و استمرار آن را موجب مي شود، پس بر آن شد تا جبهه ي ديگري را بگشايد که از بين بردن باقيمانده ي ياران امام را آسان سازد، پس دستور داد خيمه ها و چادرهاي امام را که در سمت راست و چپ يارانش بود، از جاي برکنند تا آنان به دفاع از آنها مشغول شوند و جبهه ي آنان تضعيف گردد.

لشکريان ابن سعد، دست به حمله زدند و کندن خيمه ها را آغاز نمودند ولي بعضي از ياران امام در کمين آنها بودند و شروع به کشتن آنان و پي زدن اسبانشان کردند در نتيجه اين نقشه با شکست سختي مواجه شد و هيچگونه موفقيتي به دست نياورد. ابن سعد، بار ديگر دستور داد چادرها را به آتش کشند تا سواران بر آنها حمله برند. ياران امام کوشيدند تا آنان را از اين کار بازدارند



[ صفحه 255]



ولي امام آنان را از اين امر بازداشت و فرمود: بگذاريد تا آنها را آتش بزنند؛ زيرا اگر آنها را آتش بزنند، نخواهند توانست از روي آنها بگذرند و به سوي شما بيايند. نتيجه همان شد که آن حضرت فرمود؛ زيرا آتش ميان آنان و ياران امام حايل شد و جبهه ي جنگ همچنان به صورت يک جبهه باقي ماند. [1] .