راويان، نشانه هاي فراواني بر درجه علاقه پيامبر صلي الله عليه و آله و شدت دوستي آن حضرت نسبت به دو سبط خويش بيان کرده اند که اينک به بعضي از آنها اشاره مي نماييم:

1 - هرگاه حسن و حسين از آن حضرت دور مي شدند، به شدت نسبت به آنان مشتاق مي شد و دستور مي داد تا آنهارا نزد وي بياورند، پس آنان را مي گرفت و مي بوييد و به سينه خويش مي فشرد.

2 - «عبداللَّه بن جعفر» گويد: «رسول خدا صلي الله عليه و آله هرگاه از سفري باز مي گشت، با من يا با حسن ياحسين ديدار مي کرد». [1] .

3 - دوستي آن حضرت صلي الله عليه و آله نسبت به دو سبط خويش تا بدانجا رسيد که بيعت آنان را با خود ضمن سه کودک خردسالي که از اهل بيت با وي بيعت کردند، پذيرا گشت که آنها همراه عموزاده شان عبداللَّه بن جعفر بودند و جز آنها هرگز با کودکي خردسال بيعت ننمود [2] .

4 - آن حضرت صلي الله عليه و آله آن دو را بر مرکب خويش سوار مي کرد، پس يکي از آنها را جلو خويش و ديگري را پشت سر خود قرار مي داد... [3] .

5 - عطوفت آن حضرت صلي الله عليه و آله و محبتش نسبت به دو سبط خود تا بدانجا بود که آن حضرت، نماز عشارا مي خواند، پس هرگاه سجده مي کرد، بر پشت او سوار مي شدند، وقتي که سربر مي داشت، آنان را به آرامي مي گرفت و بر زمين



[ صفحه 109]



مي گذاشت و هر وقت دوباره به سجده مي رفت، آنان باز بر پشت او مي رفتند تا اينکه نمازش را تمام مي کرد و آنها را بر رانهاي خويش مي نشاند... [4] .

پيامبر صلي الله عليه و آله عنايت و محبت خود را به دو سبط خويش ارزاني مي داشت تا مسلمانان، درجه اهميت آنها را نزد آن حضرت ببينند و نسبت به آنان مودت خود را ابراز کنند و رهبري روحي و زماني خود را به عهده آن دو گذارند تا امت را به سوي درجات زندگي شرافتمندانه اي که انسان همه خواسته هايش را در آن مي يابد، پيش برند.