حلم
«حلم» يکي از والاترين صفات پدر شهيدان عليه السلام و از برجسته ترين ويژگيهاي حضرتش بود. و بنا به اجماع راويان، با هيچ بدکاري، به بدي مقابله نمي نمود و با هيچ گناهکاري برخوردي همانند او نداشت، بلکه با احسان
[ صفحه 148]
ونيکوکاري با آنان رفتار مي کرد و در اين زمينه همچون جدش حضرت رسول صلي الله عليه و آله عمل مي نمود که با اخلاق و فضايلش، همه مردم را دربرگرفت.آن حضرت به اين صفت شناخته شد و شهرتش گسترده گشت به طوري که بعضي از غلامانش اين حالت را مورد استفاده قرار مي دادند و عمداً نسبت به آن حضرت، بدي مي کردند تا در مقابل، صله و احساني دريافت نمايد.
مورخان مي گويند: بعضي از غلامان آن حضرت، مرتکب جرمي شد که مستوجب تأديب بود و آن حضرت عليه السلام دستور داد تا او را ادب کنند، اما آن غلام با فرياد گفت: «سرورم! خداوند تعالي مي فرمايد: «الْکاظِمينَ الْغَيْظ»؛ «آنها که خشم خود را فرو خورند».
امام به لبخندي پرفيض با او روبه رو شد و به او فرمود: «اورا رها کنيد که من خشم خود را فرو خوردم...».
آن غلام فوراً گفت: «و َالْعافينَ عَنِ النَّاس»؛ «و آنها که از مردم در مي گذرند».
حضرت فرمود: «از او درگذشتم...».
آنگاه آن غلام خواستار احسان بيشتري شد و گفت: «و اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنين»؛ «وخداوند نيکوکاران را دوست مي دارد».
حضرت فرمود: «تو در راه خدا آزاد هستي...».
سپس آن حضرت دستور داد جايزه اي ارزنده به او بدهند تا او را از نياز و درخواست از مردم بي نياز سازد [1] .
اين اخلاق عظيم، يکي از اصول زندگي آن حضرت بود که در طول حيات از او جدا نشد.
[ صفحه 149]
پاورقي
[1] الحسين عليه السلام 137:1.