حضرت فرمود: «برادران چهارند: برادري براي تو است و براي خودش و برادري براي تو و برادري بر عليه تو و برادري که نه براي تواست و نه براي خويش...».

و امام، اين مطلب را با اين گفته اش توضيح داد: «برادري که براي تو و براي خودش مي باشد، برادري است که با برادري خود، بقاي برادري را جويا



[ صفحه 193]



باشد و با برادري خويش، مرگ برادري را نخواهد پس اين براي تو و براي خود او خواهد بود؛ زيرا اگر برادري صورت پذيرد، زندگي هر دوي آنها نيکو گردد و اگر برادري به حال تناقض داخل شود، هر دو باطل مي شوند. و برادري که براي تواست برادري است که خودرا از حال طمع به حال رغبت خارج نموده، پس اگر به برادري علاقه مند باشد در دنيا طمع نمي کند و او به طور کامل براي تو مهيّا مي باشد. و برادري که بر عليه تواست؛ برادري است که در مورد تو منتظر فرصتها باشد و رازها را از تو پنهان مي دارد و ميان مردم بر تو دروغ مي گويد و بانگاه حسودان به چهره ات مي نگرد که لعنت خداي يکتا بر او باد! و برادري که نه براي تواست و نه براي خودش، آن کسي است که خداوند اورا پر از حماقت ساخته و از رحمتش دور ساخته، پس او را مي بيني که خودرا بر تو برتر مي داند و نيستي آنچه را در نزد تو مي بيند، خواستار مي شود...» [1] .