هنگامي که تصميم حضرت حسين عليه السلام و عزم وي بر ترک حجاز و حرکت به سوي کوفه منتشر شد، جمعي از اهل بيت و شيعيانش بر او دل سوختند و عده اي از صاحبان طمعهاي سياسي، رياکارانه همچون «عبداللَّه بن زبير» براي وي اظهار اخلاص نمودند و يا چون «اشدق» از ترس اينکه حکومت اموي سرنگون شود براي خارج شدن وي دلسوزي نمودند. آنها امام را بر حذر داشتند و از برگشتن اهل کوفه و خيانت آنان نسبت به وي ترسيدند، آنگونه که قبلاً نسبت به برادرش خيانت ورزيدند و به وي پيشنهاد کردند که به سوي اين منطقه نرود و به آن نزديک نشود.

همچنين، جمعي از عمّال حکومت و دنباله روان آن، از ترس لطمه خوردن حکومت اموي و فروپاشي آن، از خروج وي انتقاد نمودند. جمعي از مخالفان اهل بيت در بسياري از زمانها نيز گفتاري همچون گفته هاي آنان داشته اند که نظريات هر دو گروه بدين شرح مي باشد.