سرور شهيدان، به عظيم ترين فداکاري اقدام کرد که هيچ مصلح اجتماعي در روي زمين به آن اقدام ننموده است و آن اينکه فرزندان، اهل بيت و يارانش را فداي عقيده دروني خود در مورد عموميت بخشيدن به عدالت و گسترش حق و خير ميان مردم، ساخت.

آن حضرت براي اين فداکاري، برنامه ريزي نمود و به آن به عنوان بخشي از رسالت بزرگ خويش، ايمان داشت. هنگامي که در مدينه بود، وقتي بانو «ام سلمه» همسر پيامبر به سوي وي شتافت تا او را از خارج شدن باز دارد، اين مطلب را آشکار کرد و وي را از کشته شدن خود و کودکانش با خبر ساخت... آن حضرت، در حالي که با اين ايمان مسلّح بود، به صحنه هاي جهاد شتافت و اصحاب برگزيده خود را که از والاترين کساني بودند که انسانيّت آنها را در وفاداريشان به حق شناخته است، مي ديد که چگونه در خدمتش به سوي مرگ از يکديگر پيشي مي گرفتند و ستارگان اهل بيت و فرزندان خود را مي ديد که چگونه در بهار عمر و عنفوان جواني، بدنهايشان را شمشيرها و نيزه ها، از هم مي دريدند و آن حضرت آنان را به پايداري و صبر و شکيبايي امر مي فرمود و مي گفت: «صبر کنيد اي عموزادگانم! صبر کنيد اي اهل بيتم! شما بعد از امروز، هرگز خواري نخواهيد ديد» [1] .

دنيا از عظمت اين فداکاري که نمايانگر شرافت عقيده و بلندي هدف



[ صفحه 379]



وعظمت اصولي بود که حضرت به خاطر آنها مبارزه کرد به لرزه در آمد، بدون شک اين حرکت، در طول قرون و نسلها همچنان باقي خواهد ماند تا راه را براي مردم روشن سازد و برجسته ترين درسهاي فداکاري در راه حق و وظيفه را به آنها بدهد.