روايت است از ابن عباس که سرخي شفق، از روزي ديده شد و پديد آمد که حسين «ع » شهيد شد و آسمان در شهادت او خون گريست و از آن بيشتر، اين رنگ سرخ در افق ديده نشده بود: «ان يوم قتل الحسين «ع » قطرت السماء دما و ان هذه الحمرة التي في السماء ظهرت يوم قتله و لم تر قبله ». [1] و از امام رضا «ع » روايت است: «لما قتل جدي الحسين «ع » امطرت السماء دما و ترابا احمر» [2] که بارش خون و خاک سرخ را مي رساند.



گريست در غمت زمان، به خون نشست آسمان

شب و سياهپوشي اش شد آيت عزاي تو



رنگين شدن افق، از جمله نشانه ها و آثار شگفت ديگري است که در روايات آمده که پس از حادثه کربلا و شهادت امام، در جهان ديده شد. [3] و طبق نقلهاي متعدد در منابع مختلف، سابقه شفق سرخ در آسمان، به شهادت ابا عبدالله «ع » بر مي گردد.از محمد بن سيرين نيز نقل شده که اين سرخي آسمان بعد از کشته شدن حسين «ع » ديده شد و نيز از امام باقر «ع » روايت است که آسمان در شهادت حضرت يحيي و حضرت حسين «ع » سرخ شد. [4] .

ابو العلاء معري در اشاره به همين شفق سرخ که از اثر خون شهداي اهل بيت، علي و حسن و حسين «عليهم السلام » پديدار شده چنين سروده است: [5] .



و علي الافق من دماء الشهيدين علي و نجله شاهدان

فهما في اواخر الليل فجران و في اولياته شفقان



ثبتا في قميصه ليجيي ء الحشر مستعديا الي الرحمن



اين شفق سرخ کز افق شده پيدا

پرتو سيماي سرخ فام حسين است [6] .