واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند.مقام برجسته اي که خداوند به پيامبر و ائمه و علما و شهدا داده است.مفسران تعبير «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسير کرده اند.يکي از شفيعان هم حسين بن علي «ع » است.شفاعت حسين «ع » هم در آخرت سبب نجات گنهکاران از عذاب دوزخ است، هم در دنيا سبب فلاح و رستگاري علاقه مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاي اوست.به فرموده پيامبر، همه ديده ها در قيامت گريانند، مگر چشمي که در عزاي حسيني گريسته باشد، که خندان و مژده يافته به بهشت است «کل عين باکية يوم القيامة الا عين بکت علي مصاب الحسين فانها ضاحکة مستبشرة بنعيم الجنة ». [1] طبق احاديثي، رسول خدا پاداش شهادت حسين «ع » را بصورت حق شفاعت براي گنهکاران امت از خدا دريافت کرده است.

حسين بن علي «ع » شفيع شيعيان است.در زيارتنامه او هم آمده است: «و ان شفعت شفعت ». [2] «فکن لي شفيعا الي الله » [3] و «اللهم ارزقني شفاعة الحسين يوم الورود» [4] درحديث است: «ثلاثة يشفعون الي الله عز و جل فيشفعون: الانبياء ثم العلماء ثم الشهداء» [5] .

نه تنها امام حسين «ع » بلکه هر شهيدي حق شفاعت دارد و اين مقام را در سايه شهادت يافته است.محبان امام حسين «ع » به شفاعت او معتقدند و باور دارند که بخاطر گريه و عزاداري و محبت نسبت به ابا عبدالله «ع »، خداوند آنان را عذاب نخواهد کرد.

ناگفته نماند که حسين بن علي «ع » گر چه شفيع محشر است و گريه بر او گر چه بيمه کننده از عذاب دوزخ است، ليکن لياقت شفاعت يافتن براي ما، در سايه صلاح و پاکي است.عقيده به شفاعت حسين «ع » نبايد دوستداران را به گناه و معصيت، گستاخ و جري سازد.اينکه بگوييم: «تمام غرق گناهيم و يک حسين داريم »، مجوزي براي ارتکاب گناه نيست.همانگونه که مسيحيان معتقدند مسيح به دار آويخته شد تا موجب آمرزش مسيحيان شود، عده اي نيز از شيعيان فکر مي کنند فلسفه شهادت سيد الشهدا آمرزش گناهان امت مصطفي «ص » است و اين خطاست و چنين تفکري زمينه ساز جرات برمعصيت است.شفاعت ابا عبدالله «ع » درست است، ولي ارتکاب گناه و بي مبالاتي در امردين، به اميد شفاعت آن حضرت، انحراف است. شفاعت آن حضرت شامل کساني مي شود که نماز و واجبات ديني را سبک نشمارند و حق مردم را تضييع نکنند و لايق شفاعت او باشند.