از مراسم سنتي عزاداري براي سيد الشهدا «ع » و ديگر ائمه مظلوم، که همراه نوحه خواني و با آهنگي خاص بر سر و سينه مي زنند، گاهي هم سينه خود را لخت کرده، بر آن مي زنند.اصل اين سنت، بويژه در ميان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه هاي سنگين، حرکات دست بر سينه مي خورد.به فردي هم که بر سينه خود زده، عزاداري مي کند، «سينه زن » مي گويند.

اينگونه نوحه گري، ابتدا بصورت فردي بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهي و دستجات سوگواري در آمده است. «دسته گرداني و سينه زني و نوحه خواني که در زمان صفويه رايج شده و توسعه پيدا کرده بود، در عصر قاجاريه با توسعه و تجمل بيشتر در پايتخت رواج داشت... دسته گرداني در عصر قاجار، بويژه در زمان ناصر الدين شاه باآداب و تشريفات و تجمل بسيار برگزار مي شد.دسته هاي روز با نقاره و موزيک جديد وعلم و بيرق و کتل، و دسته هاي شب با طبقهاي چراغ زنبوري و حجله و مشعل به راه مي افتاد و در فواصل دسته سينه زنها با آهنگ موزون سينه مي زدند.نوحه خواني و سينه زني حتي در اندرون شاهان قاجار، بين خانمهاي اندرون نيز متداول بود...» [1] .