بازگشت

سيره امام حسين


[1] . سيره اخلاقي و رفتاري سيد الشهدا «ع » نشان دهنده روح بلند او و تربيت در دامان پيامبر و علي «ع » و تجسم قرآن کريم در عمل و اخلاق اوست.مهمان نواز و بخشنده بود، به خويشاوندان رسيدگي مي کرد، سائلان را محروم نمي گذاشت، به فقيران مي رسيد، برهنگان را پوشانده و گرسنگان را سير مي کرد، بدهي بدهکاران را مي داد، بر يتيمان شفقت و مهرباني داشت، ضعيفان را کمک و ياري مي کرد، صدقاتش فراوان بود و مالي که به دستش مي رسيد ميان تهيدستان تقسيم مي کرد.بسيار عبادت خدا مي کرد و روزه مي گرفت، بيست و پنج بار پياده به سفر حج رفت، شجاعتش زبانزد همگان بود، در ميدان نبرد استوار و بي باک بود، اراده اي نيرومند و روحيه اي والا داشت، هرگز ذلت و حقارت را نمي پذيرفت، مرگ را بر زندگي ذليلانه ترجيح مي داد، غيرتمند بود، صراحت لهجه و صلابت در بيان حق داشت، حلم و بردباري و تحملش بسيار بود، کريم و بزرگوار بود و با کمترين بهانه اي غلامان و کنيزان خويش را آزاد مي کرد، شبها انبان غذا به در خانه محرومان مي برد، متواضعانه با فقيران و مساکين همنشين و هم غذا مي شد.امر به معروف و نهي از منکر را دوست داشت و از خلافها و جنايتهاي ظالمان بشدت انتقاد مي کرد، جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود، کينه بدي کننده را به دل نمي گرفت، اهل عفو بود، بزرگي روح و کرم او همه را شيفته رفتارش مي ساخت، خانه اش پناهگاه و مرکز اميد درماندگان بود، اهل شب زنده داري بود، در شب و روز هزار رکعت نماز مي خواند، در ماه رمضان ختم قرآن مي کرد، پولها و بخششهايي را که معاويه مي فرستاد مي گرفت و ميان فقرا تقسيم مي کرد، سالي يک بار نصف همه دارايي خود را در راه خدا به نيازمندان صدقه مي داد، ثروت را ذخيره نمي کرد، محاسن خويش را خضاب مي کرد.

خصلتهاي برجسته و سيره متعالي آن حضرت، در صحنه هاي مختلف نهضت عاشورا نيز جلوه داشت.به عنوان نمونه: قاطعانه بيعت با يزيد را رد کرد و از مدينه خارج شد، در سخت ترين شرايط محاصره و سختي و تشنگي در کربلا هم پيشنهاد تسليم شدن و بيعت را نپذيرفت، عزتمندانه به استقبال شهادت رفت، جوانمردانه به حر و سپاه تشنه او در طول راه آب داد و بالاخره توبه حر را روز عاشورا پذيرفت، بيعت خود را از ياران برداشت تا هر که مي خواهد برگردد، غلام و خادم خويش را هم آزاد گذاشت و از او خواست که اگر مي خواهد برود، به يتيمان مسلم بن عقيل پس از شهادت پدرشان مهرباني کرد، شب عاشورا را براي مناجات و تلاوت قرآن و عبادت مهلت خواست، تا آخرين لحظات حتي در قتلگاه هم حالت تسليم و رضا داشت، بر سختيها و شدايد کربلا و شهادت اصحاب صبوري کرد، روز عاشورا با آن همه داغ و مصيبت و تشنگي و تنهايي چون شير جنگيد و از انبوه دشمن نهراسيد، قيام خويش را با انگيزه امر به معروف و نهي از منکر دانست، بارها در طول سفر کربلا بي اعتباري دنيا را گوشزد کرد و زهد خويش را نشان داد، هتاکيهاي دشمنان را روز عاشورا حليمانه تحمل کرد، اثر انبانهايي که به خانه محرومان برده بود، پس از شهادتش بر پشت و دوش آن حضرت ديده شد.


پاورقي

[1] اين ويژگيهاي رفتاري در منابع زير آمده است: مناقب، ابن شهر آشوب، ج 4، ص 65، حياة الامام الحسين، ج 1، ص 112، المحجة البيضاء، ج 4، ص 222، سيرة الائمة الاثني عشر، ج 2، ص 29، کشف الغمه، ج 2، ص 226، بحار الانوار، ج 44، ص 189 و عوالم (ج 13، الامام الحسين) ص 59.