اطعام و احساني که در خانه ها و تکيه ها، به ياد شهداي کربلا يا خانواده امام حسين «ع » به افراد مي دهند و اغلب در پي نذر و نياز، سفره مي گسترند.به تناسب کسي که به نام او سفره پهن مي کنند، نام خاصي به آن مي دهند، مثل سفره اباالفضل، سفره امام زين العابدين، سفره رقيه و امثال آن و آداب و رسوم خاصي دارد.آنچه که به ياد امام حسين «ع » ضيافت داده مي شود، چه در ايام محرم و چه اوقات ديگر، مورد تقديس افراد است و بعنوان تبرک، بر سر آن سفره مي نشينند يا از غذاي آن اطعام، به خانه ها مي برند و متواضعانه هر چند وضع مالي شان خوب باشد، از برکت معنوي آن استفاده مي کنند و آن را «غذاي امام حسين » مي دانند.به چنان سفره اي «سفره ماتم » هم مي گفته اند.اين از ديرباز رواج داشته است.خلفاي فاطمي در مجلس سوگواري بر زمين مي نشستند و پيروانشان در نهايت اندوه، گرد آنان حلقه مي زدند.به جاي فرش در تالارها و سرسراها شن مي ريختند و خوراک بسيار مختصري تنها مرکب از عدس سياه، پيازهاي شور و خيار و نان جوين که از دستي رنگ آن را تغيير مي دادند، بر سر خوان مي نهادند و آن را «سفره ماتم » مي خواندند...». [1] .