معروف به «ابن سعد»، فرمانده سپاه ابن زياد در کربلا بود که با امام حسين «ع » جنگيد و دستور داد پس از شهادت آن حضرت، اسب بر بدن او تاختند و اهل بيت او را اسير کرده به کوفه بردند. عمر سعد، پسر سعد بن وقاص از سرداران صدر اسلام بود.در زمان پيامبر (و به قولي در دوران عمر) به دنيا آمد.همراه پدرش در فتح عراق شرکت داشت.وي ازجمله کساني بود که عليه «حجر بن عدي » و يارانش، شهادت به فتنه گري داد و سبب شدکه حجر در «مرج عذراء» به شهادت برسد.وي قبل از حادثه عاشورا، آماده حرکت به سوي «ري » بود که حکمراني آنجا را به او داده بودند، ولي به دستور ابن زياد (والي کوفه) همراه با سپاهي مامور جلوگيري از ورود امام حسين «ع » به کوفه و وادار کردن او به بيعت با يزيد و يا جنگ و کشتن او در صورت امتناع شد و به مقابله با حسين بن علي «ع » به کربلا رفت.

عمر سعد، در ايام قيام مختار در کوفه گريخت.اما وقتي مردم کوفه دوباره بر ضد مختار خروج کردند، بازگشت و رهبري را به عهده گرفت، ولي باز هم به سوي بصره گريخت و سپس دستگير و نزد مختار آورده شد.در مجلس مختار، به دستور وي او راکشتند و سرش را به مدينه نزد محمد حنفيه فرستادند و اين در سال 66 هجري بود. [1] درکربلا، هر چه امام حسين با او گفتگو کرد تا از جنگيدن دست بر دارد و دست خويش را به خون آن حضرت نيالايد، نپذيرفت. صبح عاشورا هم اولين کسي بود که به طرف اردوگاه امام حسين «ع » تير افکند و فرمان حمله عمومي صادر کرد.نامش جز و لعنت شدگان درزيارت عاشورا آمده است.او بود که پس از ورودش به کربلا در روز چهارم محرم، بر امام حسين «ع » سخت گرفت و دستور داد سوارانش آب را به روي ياران حسين «ع » ببندند.