از مقدسترين و با فضيلت ترين زيارتهايي که در فرهنگ ديني و روايات اسلامي بيان شده است، زيارت قبر سيد الشهدا «ع » در کربلاست و براي زيارت هيچ امامي، حتي زيارت قبر رسول خدا «ص » به اين اندازه سفارش و دستور نيست.در احاديث، گاهي زيارت امام حسين «ع » از زيارت کعبه هم برتر و بالاتر به حساب آمده و براي زيارت آن حضرت، پاداشي برابر دهها و صدها حج و عمره بيان شده است و لحن روايات، بگونه اي است که آن را براي يک شيعه در حد يک «فريضه » مي شمارد و ترک آن را ناپسند مي داند و هيچ عذر و بهانه و خوف و خطر را مانع از آن به حساب نمي آورد و ترک آن را جفا مي داند.از امام صادق «ع » روايت است: «زيارة الحسين بن علي واجبه علي کل من يقر للحسين بالامامة من الله عز و جل » [1] زيارت حسين بن علي «ع »، بر هر کس که او را ازسوي خداوند، «امام » مي داند واجب است.

ميان عقيده به امامت و ديدار امام (چه در حال حيات و چه پس از مرگ) نوعي ملازمه است و در روايات، به اين نکته اهميت داده شده است.زيارت خائفانه سيد الشهدا هم ارج بيشتر و ثواب افزونتري دارد.اين، هم نشانه تاثير اجتماعي «زيارت » و هم ميزان عشق و فداکاري «زائر» است.امام صادق «ع » به «ابن بکير» که سخن از خوف و هراس در راه زيارت سيد الشهدا مي گفت، فرمود: آيا دوست نداري که خداوند، تو را در راه ما ترسان ببيند؟... [2] و در حديثي که زراره از امام باقر «ع » درباره زيارت خائفانه آن حضرت مي پرسد، حضرت پاسخ مي دهد: خداوند، از هراس قيامت، ايمنش مي دارد. [3] امام صادق «ع » نيز به «محمد بن مسلم » که با خوف و هراس به زيارت سيد الشهدا مي رفت، فرمود: هر چه مساله دشوارتر و پر مخاطره تر باشد، پاداش زيارت هم به اندازه آن است و هر کس خائفانه قبر آن حضرت را زيارت کند، خداوند، هراس او را در روز قيامت، ايمن مي سازد: «ما کان من هذا اشد فالثواب فيه علي قدر الخوف و من خاف في اتيانه آمن الله روعته يوم يقوم الناس لرب العالمين...» [4] در حديث مفصلي، امام صادق «ع » به ثوابهاي آن اشاره کرده، مي فرمايد: کسي که هنگام زيارت آن حضرت، دچار ستم سلطاني شود و او رادر آنجا بکشند، با اولين قطره خونش، همه گناهانش بخشوده مي شود و هر که در اين راه به زندان افتد، در مقابل هر روزي که زنداني و اندوهگين گردد، در قيامت برايش يک شادي است، و اگر در راه زيارت، کتک بخورد، براي هر ضربه اي يک حوري بهشتي است و در برابر هر درد و رنجي که بر جسمش وارد مي شود، يک «حسنه » براي اوست. [5] و مي فرمايد: «من اتي قبر الحسين عارفا بحقه غفر الله ما تقدم من ذنبه و ما تاخر». [6] هر که عارفانه قبر سيد الشهدا را زيارت کند، خداوند گناهان گذشته و آينده اش را مي آمرزد.

آري... براي رسيدن به کربلا، بايد اراده اي آهنين، قلبي شجاع، عشقي سوزان داشت و در اين سفر، بايد رهتوشه اي از صبر و يقين، پاپوشي از «توکل »، سلاحي از «ايمان » و مرکبي از «جان » داشت تا به منزل رسيد، چرا که راه کربلا، از «صحراي عشق » و «ميدان فداکاري » و پيچ و خم خوف و خطر مي گذرد.پاداشهاي زيارت کربلا نيز شگفت است.ازقبيل: پاداش نبرد در رکاب پيامبر و امام عدل، اجر شهيدان بدر، ثواب حج و عمره مکرر، پاداش آزاد کردن هزار بنده و آماده کردن هزار اسب براي مجاهدان راه خدا و... [7] البته تفاوت اجر و ثواب، به معرفت زائر و کيفيت زيارت و شرايط اجتماعي هم بستگي دارد. کربلا، از يک سو، سمبل مظلوميت اهل بيت و امامان شيعه است، از سويي ديگر مظهر دفاع بزرگ آل علي و عترت پيامبر از اسلام و قرآن.توجه و روي آوردن به مزار سيد الشهدا، در واقع تکرار همه روزه و همواره حق و يادآوري مظلوميت است.اگر کعبه وحج و نماز و جهادي هم باقي مانده است، به برکت شهيد عاشوراست که احياگر دين شد واسلام، تا هميشه مديون «ثار الله » است.خصومت دشمنان اسلام نيز با حسين «ع » و مرقد او، از همينجاست.زيارت آن حضرت، هميشه با سختي و هراس و موانع، رو به رو بوده است.شوق زيارت کربلا، از آغاز در دل شيعيان حق طلب و انسانهاي آزاده و فضيلت خواه بوده است.شيفتگان سيد الشهدا در اين راه حاضر به بذل جان و مال و دست و پا بوده اند و «راه بسته کربلا» هميشه چون حسرتي بر دل شيعه بوده است، چه در دوره امويان و عباسيان، چه در عصر حکومت بعثيان و در تاريخ معاصر، و آرزوي «باز شدن راه کربلا» همواره چون مشعلي در دل عاشقان حسين «ع » روشن بوده و تلخيهاي هجران را با اين «اميد» تحمل مي کرده اند.زائر حسين «ع »، عاشقي از خود گذشته است و زيارت کربلا، عبادتي خدايي و ملکوتي.

امام صادق عليه السلام فرمود: «اذا اردت الحسين فزره و انت حزين مکروب شعثا غبرا جائعا عطشانا» [8] هر گاه خواستي حسين «ع » را زيارت کني، با حالتي اندوهگين و پر رنج، خاک آلوده و پژمرده، گرسنه و تشنه زيارت کن... (در حديث ديگري است که:) چون حسين بن علي اينگونه به شهادت رسيد. [9] به قول حافظ:



نيازمند بلا، گو رخ از غبار مشوي

که کيمياي مراد است، خاک کوي نياز



غبار راه زيارت کربلا، خود، طراوت و پاکي است و اين آشفتگي و افسردگي، نشاط روح عاشق است.



از شيشه غبار غم نمي بايد شست

و ز دل، رقم «الم » نمي بايد شست



پايي که به راه عشق شد خاک آلود

با آب حيات هم نمي بايد شست [10] .