از سنتهاي عزاداري در ايران است، در پاکستان و هندوستان نيز اين شيوه از ديرباز رواج داشته است.مجموعه اي از حلقه هاي ريز متصل به هم که به دسته اي چوبي يا فلزي وصل مي شود «زنجير» نام دارد و آن را در ايام عاشورا، بصورت دسته جمعي و در هياتهاي عزاداري، همراه با نوحه خواني، بر پشت مي زنند و گاهي جاي آن کبود يا مجروح مي شود.غالبا اين مراسم با سنج همراه است.

اين شيوه عزاداري که اغلب همراه با خون آمدن از پشت زنجير زنان است، بويژه در برخي مناطق و ملتها که تيغهايي هم به زنجيرها مي بستند، در گذشته چون در ديد برخي غير مسلمانان تاثير سوء داشت، برخي علما به حرمت زنجير زدن و قمه زدن و خون از سر و پشت خويش جاري کردن فتوا دادند.در مقابل آنان نيز علماي ديگري در پاسخ به استفتاهاي مردم، حکم به جواز دادند.اين مساله، بارها در گذشته منشا کشمکشهاي مذهبي گشته است.از جمله آية الله سيد ابو الحسن اصفهاني فتوا به حرمت داد و سيد محسن امين از او انتقاد کرد و اين مساله به مطبوعات و مجلات آن روزگار کشيده شد [1] و از آن پس بازار استفتاء و افتاء داغ شد و مجموعه هايي نيز که حاوي اين نظرات فقهي بود، منتشر گرديد.نظير آن نسبت به قمه زني هم در تاريخ معاصر وجود دارد.