شعرهاي حماسي که جنگاوران در ميدانهاي نبرد مي خوانند. «رجز، نام يکي از بحور شعري عربي است که نوعي تحرک و رواني در آن است.در گذشته و دوران جاهليت، از اين وزن شعر، بيشتر در اشعاري که جنبه مبارزه، دشنام يا تفاخر داشته استفاده مي شده است.به کارگيري اين وزن و آهنگ در شعرهاي حماسي که مبارزان در ميدانهاي جنگ مي خواندند، سبب شده که به آن اشعار، رجز گويند.معمولا رجز، ابياتي کوتاه داشته و بصورت ارتجالي در ميدان سروده مي شده است.از اين رو گاهي هم خطاهاي دستوري و ادبي دارد.» [1] بيشتر افراد، هنگام رجز خواندن در ميدان مبارزه، اشعار شعراي عرب را که باحال و وضع آنان مطابق بود مي خواندند و اگر خود جنگجو طبع شعر داشت، في البديهه در وصف و معرفي خويش شعر مي سرود و نام خود و پدر و قبيله و سوابق دليري هاي خود و قبيله اش را در آن بيان مي کرد.رجز، هم براي تقويت نيرو و روحيه خود بود، هم براي ترساندن رقيب. «رجز، سرود نظامي رايج در آن دوره ها بود که جنگاوران در اثناء جنگ، آن را مي خواندند و به شجاعت و قهرمانيهاي خويش مي باليدند و دشمنانشان را به کشتن و تار و مار کردن تهديد مي کردند.رجز در آن ميدانهاي نبرد، مانند يک سلاح پيکارمؤثر بود و رزم آوران همانگونه که بر شمشيرها و تيرها و نيزه ها اعتماد مي کردند، بر رجزهاي خود نيز تکيه مي کردند.» [2] .

در کربلا نيز، حسين بن علي «ع » و فرزندان و برادران و يارانش در ميدانهاي نبرد، رجز مي خواندند.رجزهايي که اصحاب امام روز عاشورا مي خواندند، نمايانگر عقيده و هدفي که در راه آن از شهادت استقبال مي کردند و انگيزه جهادشان بود، که در چه راهي و براي چه هدفي است و نشان دهنده يقين، ثبات قدم، آگاهي و بصيرتشان بود.مثلا حضرت اباالفضل، گفته است:



و الله ان قطعتموا يميني

اني احامي ابدا عن ديني



که گوياي حمايت از آيين است.قاسم بن حسن «ع » رجز مي خواند که: «ان تنکروني فانا ابن الحسن...» عمرو بن جناده رجز مي خواند:



اميري حسين و نعم الامير

سرور فؤاد البشير النذير...



علي اکبر «ع » مي خواند:



انا علي بن الحسين بن علي

نحن و بيت الله اولي بالنبي



تالله لا يحکم فينا ابن الدعي

اضرب بالسيف احامي عن ابي



ضرب غلام هاشمي عربي

يا خود ابا عبدالله الحسين «ع » رجزهاي متعددي دارد، از جمله:



القتل اولي من رکوب العار

و العار اولي من دخول النار



يا اين رجز که:



انا الحسين بن علي

اليت ان لا انثني



احمي عيالات ابي

امضي علي دين النبي



که همه و همه، سرشار از روحيه بالا و انگيزه هاي والا و دليري و ثبات و پايداري شجاعانه است. [3] .