سنتي در جهت احياي ياد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا.در اين برنامه، چه بصورت مقطع پاياني سخنراني و موعظه و چه بصورت مستقل، حوادث کربلا و کيفيت شهادت امام حسين «ع » و ياران او و نيز امامان ديگر بصورتي سوزناک نقل مي شود که سبب تحريک عواطف و گريستن بر سيد الشهدا مي گردد.نقل حوادث بر اساس مقتلها انجام مي گيرد و شايسته است که از منابع معتبر و شعرهاي خوب استفاده مي شود تا موجب وهن به مقام معصومين و خاندان عصمت نگردد.

امام سجاد «ع » که بيست سال به ياد عاشورا مي گريست، مي فرمود ياد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشک مي کند: «اني لم اذکر مصرع بني فاطمة الا خنقتني لذلک عبرة » [1] با اين حساب، ياد حادثه و يادآوري آن مظلوميتها خودش کافي است تا مستمعان را بگرياند و نيازي به آميختن دروغ يا نقل حرفهاي بي اساس در ذکر مصيبت و مرثيه خواني نيست.

ذکر مصيبت، سبب تعميق نهضت حسيني و پيوند عاطفي و قلبي شيعه با سيد الشهداست و نقشه دشمنان اهل بيت را که کوشش در محو جنايات خويش داشتند، نقش بر آب مي کند و جامعه را هوادار اهل بيت و خصم ظالمان مي پرورد. [2] البته بايد ذاکران و مرثيه خوانان، هم شايستگي اين منصب حساس را داشته باشند و هم در محتواي مرثيه خواني خود دقت داشته باشند و نصايح بزرگان را در آداب آن به کار بندند.