وي همسفر يکي از سفرهاي مختار بن ابوعبيد ثقفي بود.

مختار پس از سه روز آزادي از زندان به سوي حجاز حرکت کرد و عراق را ترک نمود و به طرف مکه به راه افتاد. در بين راه با يکي از بزرگان عرب به نام «ابن الغرق» برخورد نمود، او مختار را شناخت، اما تا يک چشم ناقص او را ديد بي اختيار گفت:«انا لله و انا اليه راجعون» چرا يک چشمت عليل شده؟! مختار گفت:«شتر عيني ابن الزانيه بالقضيب؛ آن زنا زاده (ابن زياد) چشمم را با ضربه چوب دستي خود معلول کرد». خطاب به ابن الغرق اضافه کرد: «به خدايت قسم، آن قدر از قاتلين حسين عليه السلام بکشم تا تعدادشان به حد کشته هاي قاتلين يحيي بن ذکريا برسد.» سپس مختار رو به او کرد و گفت: ابن الغرق! هر گاه در سرزميني خبر قيام مرا شنيدي به مردم بگو: «مختار با گروهي از مسلمانان قيام کرده و هدف از قيامش خونخواهي شهيد مظلوم و کشته شده ي در کربلا، حسين سرور مسلمين و فرزند دختر پيامبر سيد المرسلين مي باشد».