جايي که براي اقامه سوگواري براي ابا عبدالله الحسين «ع » ساخته شود.حسينيه هايي که در شهرهاي مختلف، از جمله شهرهاي مذهبي ساخته مي شود، اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگواري، حالت زائر سرا و مسافرخانه اي را دارد که زائران از آن استفاده مي کنند و جنبه رايگان دارد.بيشتر آنها به نام مردم شهري است که آن را مي سازند. مثل: حسينيه آذربايجانيها، تهرانيها، اصفهانيها و... که در شهرهايي نجف، کربلا، مشهد از اينگونه حسينييه ها وجود دارد و از نظر شرعي هم محدوديت و احکام مسجد راندارد.

شايد روي آوردن شيعه به «حسينيه » در دورانهاي کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختيار و زير سلطه حکومتهايي بوده که براي تشيع و اقامه عزاداري و مراسم ديني شيعه، محدوديت ايجاد مي کردند.در مناطق هند، به حسينيه «امام باره » گويند و امام باره هاي متعددي با نامهاي مختلف وجود دارد.در برخي مناطق آسياي مرکزي نيز، حسينيه هايي که شيعيان مي ساختند، به «مسجد شيعه ها» معروف مي شد. «در نقاط مختلف هند، تکيه و حسينيه نامهاي گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزيه خانه، عاشوراخانه، تابوت خانه، چبوتره، چوک امام صاحب... مي خوانند.» [1] .