بازگشت

حسون عبدالله


شيخ حسون (حسين) بن عبدالله بن حاج مهدي حلي، در سال 1250 ه. ق در شهر حله متولد شد. او از خطبا و شعراي مشهور عصر خود بود. به سال 1305 ه. ق در حله وفات يافته و او را در نجف دفن کردند. او در رثاي سالار شهيدان حضرت امام حسين عليه السلام و ياران باوفايش اشعاري سروده است که نمونه اي از آن در اينجا ذکر مي شود:



ظللت أبث الوجد حتي کأنني

لشجوي علمت الحمام بکائيا



عباس هذي جيوش الکفر قد زحفت

نحوي بثارات يوم الدار تطلبني



نصبت نفسک دوني للقنا غرضا

حتي مضيت نقي الثوب من درن



کسرت ظهري و قلت حيلتي و بما

قاسيت سرت ذوو الأحقاد و الظغن




حزن و اندوهم را پيوسته منتشر کرده ام تا آنجا که گريه کردن را به کبوترها ياد دادم.

اي عباس، لشکريان کفر براي گرفتن خونبهاي قتل عثمان در «يوم الدار» به سوي من آمده اند.

تو در پيش من هدف نيزه قرار گرفتي تا اين که پاکدامن از دنيا گذشتي.

پشت مرا شکستي و (بعد از تو) چاره ام از دست رفت. با اين پيشامد، کساني که کينه ي مرا دارند خوشحال شدند.