بازگشت

توابين


توبه کنندگان، لقب گروهي از شيعيان کوفه که به خونخواهي شهداي کربلا قيام کردند. پس از حادثه کربلا، شيعيان کوفه بخاطر ياري نکردن امام حسين «ع » پشيمان شدند و توبه کردند و زدودن ننگ کوتاهي در نصرت امام را در قيام و انتقام از قاتلان سيد الشهدا ديدند. سليمان بن صرد خزاعي را که از چهره هاي بارز شيعه بود به رياست برگزيده، در خانه اوگرد آمدند و هم پيمان شدند تا دست به قيام عليه امويان بزنند.آغاز تصميمشان در سال 61 هجري بود، ليکن زمان نهضت را در سال 65 هجري قرار دادند.در اين مدت، باجذب افراد به گروه خويش و تهيه سلاح و فراهم کردن امکانات نهضت، پس از مدتي سازماندهي مخفيانه، سرانجام با جمعيتي 4000 نفري قيام کردند و با شعار «يا لثارات الحسين »، عازم نخيله شدند تا از آنجا به سوي شام حرکت کنند.شروع قيام آنان را درعصر مروان بن حکم، روز چهارشنبه بيست و دوم ربيع الثاني گفته اند. [1] .

بر سر تربت سيد الشهدا رفتند و پس از زيارت قبر حسين «ع » و گريه ها و ناله ها با خداچنين راز و نياز کردند: «پروردگارا!ما پسر دختر پيامبرمان را خوار و بي ياور ساختيم، گذشته ما را ببخشاي و توبه ما را بپذير، که تو توبه پذير مهرباني، بر حسين و ياران شهيد و صديق او رحمت فرست.ما تو را شاهد مي گيريم که بر همان راه و هدفي هستيم که آنان جان باختند، پس اگر ما را نبخشايي و رحم نکني از زيانکاران خواهيم بود». [2] به خاطر همين اظهار توبه و پشيماني، به «توابين » مشهور شدند.چون عامل اصلي فاجعه کربلا را حکومت يزيد مي دانستند، از آنجا رو به شام نهادند و به عين الورده آمدند و در آنجا با سپاه شام برخوردي شديد داشتند.پس از چندين روز نبرد سخت، سرانجام سران نهضت، ازجمله سليمان بن صرد که آن هنگام 93 سال از عمرش مي گذشت به شهادت رسيدند و انقلابيون چون توان مقابله با سپاه انبوه شام را که با فرماندهي «حصين بن نمير» آمده بودند نداشتند، شبانه به کوفه رفتند، البته جمعي هم در درگيري شهيد شدند. [3] رهبران نهضت، بجز سليمان، عبارت بودند از: مسيب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدي، عبدالله بن وال، رفاعة بن شداد.


پاورقي

[1] انصار الحسين، شمس الدين، ص 205.

[2] ثورة الحسين، شمس الدين، ص 264.

[3] حياة الامام الحسين، باقر شريف القرشي، ج 3، ص 450 و کامل ابن اثير، حوادث سال 65.