ميرزا احمد وقار شيرازي فرزند وصال شيرازي (1298 - 1233 ه. ق) در ادب و شعر صاحب نام بوده و همچون پدرش به کتابت و خوشنويسي اهتمام داشته است. وي همچنين از فقه و اصول و حکمت بهره داشته و رسالاتي به نظم و نثر در موضوعات مختلف نگاشته و قرآن کريم و برخي کتب مشهور را به خط نسخ کتابت کرده است.

از آثار اوست: انجمن دانش (به سبک گلستان سعدي)؛ روزمه خسروان پارسي (تاريخ ملوک عجم)؛ منظومه ي بهرام و بهروز بر وزن خسرو و شيرين نظامي.

وقار شيرازي از جمله شاعراني است که در مصيبت سيد و سالار شهيدان، امام حسين عليه السلام اشعار پرسوز و گدازي دارد. هم اکنون ترجيع بندي در مرثيه ي سيدالشهداء عليه السلام از او بجاي مانده است. وقار شيرازي در اين ترجيع بند به استقبال ترجيع بند محتشم کاشاني رفته و از او پيروي نموده که بند اول آن چنين سروده شده است:



اي دل بنال زار که هنگام ماتم است

وز ديده اشک بار که ماه محرم است



هر جا که بنگري، همه اوضاع انده است

هر سو که بگذري، همه اسباب ماتم است



از سينه بر سپهر، خروش پياپي است

وز ديده بر کنار، سرشک دمادم است



اين خود چه ماجراست که از گفتگوي آن

يک شهر در مصيبت و يک ملک در غم است؟



اين خون چه انده است که اجر جزيل او

در کيش گبر و مسلم و ترسا، مسلم است؟



گويند جاي غم نبود خلد و زين عزا

يک دل گمان مدار که در خلد خرم است



در اين عزا ز اشک پياپي مکن دريغ

کز ديده جاي اشک اگر خون رود کم است



آدم در انده است در اين ماه و ناگزير

در انده است هر که ز اولاد آدم است



عالم اگر بود به تزلزل، بعيد نيست

کاين خود عزاي مايه ي ايجاد عالم است



شد کشته آن که حجت حق بد به روزگار

کاوضاع روزگار پريشان و درهم است



سالار نشأتين و ضيابخش نيرين

سبط رسول و مظهر اسرار حق، حسين