سيد محمد مهدي بن سيد مرتضي بن سيد محمد حسيني بروجردي، معروف به بحرالعلوم طباطبايي به سال 1155 ه.ق. در کربلا متولد شد و به سال 1212 ه.ق. در نجف وفات يافت. آرامگاه او در کنار قبر شيخ طوسي است.



الدين من بعدهم أقوت مرابعه

و الشرع من بعدهم غارت شرايعه



قد اشتفي الکفر بالاسلام مذ رحلوا

و البغي بالحق لما راح صادعه



کمين جيش بدا يوم الطفوف و من

يوم السقيفة قد لاحت طلايعه



يا رمية قد أصابت و هي مخطية

من بعد خمسين قد شطت مرابعه



عين جودي لمسلم بن عقيل

لرسول الحسين سبط الرسول



کان يوما علي الحسين عظيما

و علي الآل اي يوم مهول



کم فدي بالنفوس آل علي

آل خير الانام آل عقيل



فأتاهم و قد أتي اهل غدر

بايعوه و اسرعوا في النکول



صال کالليت ضاربا کل جمع

بشبا حد سيفه المسلول



و هوي لجسم للصعيد نزولا

و علا الروح صاعدا للجليل






فهو النجم قد هوي من سماء

بل هو الشمس قد هوت للافول



بعد از (قتل) آنها سبزه زارهاي دين خشک و رودهاي جاري شريعت از آب خالي شد.

روزي که آنها رفتند، دل کفر از اسلام آرام يافت و حقي که مانع ستم و تجاوز بود، از بين رفت و باطل از حق تشفي يافت.

طلايه ي سپاهي که در روز طف آشکار شد، در روز سقيفه پديدار گشته بود.

تير ناراستي که پنجاه سال پيش از کمان رها شد، اکنون به هدف خورده است.

اي چشم، بر مسلم بن عقيل اشک فراوان ببار که او نماينده ي حسين عليه السلام نوه ي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بود.

روز شهادت او براي امام حسين عليه السلام مصيبتي بزرگ و براي خانواده ي او روزي وحشتناک بود.

آل عقيل براي فرزندان علي عليه السلام که بهترين مردمانند چه بسيار فداکاري کردند.

مسلم به سوي مردمي آمد که اهل غدر و نيرنگ بودند و با آنکه با او بيعت کرده بودند، بيعت و عهد خود را شکستند.

به هر گروهي که با شمشير بران قتال جلوي او را گرفته بود، مانند شير حمله مي برد.

بدن مسلم (از روي قصر) به پايين فروافتاد و روحش به پيشگاه خدا به سوي بالا عروج کرد.

او مانند شهاب از آسمان به زمين افتاد و مانند خورشيد افول کرد.