عنواني است که مداحان و روضه خوانان، از روي عشق و علاقه، به مولايشان ابا عبدالله «ع » به کار و شغل خود مي دهند و به آن افتخار مي کنند و امام حسين «ع » را ارباب و خود را نوکر به حساب مي آورند و اين نوکري را با پادشاهي عوض نمي کنند.شايسته آن است که اين نوکري، خلوص و حقيقت داشته باشد و صرف ادعا نباشد، حقيقت آن وقتي است که ميان نوکر و ارباب، اطاعت از يک سو و لطف از سوي ديگر باشد.مرحوم محدث نوري گويد: «به مجرد ذکر فضايل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سيد الشهدا «ع » کسي سمت چاکري و منصب نوکري آن حضرت را پيدا نخواهد کرد... روضه خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آيد که آنچه گويد، براي حق عز و جل واداي حق و اوليائش عليهم السلام باشد، و الا کاسبي خواهد بود که آن فضايل و مناقب راسرمايه نموده و به آن مشغول تجارت شده، ابدا حقي به کسي ندارد» [1] .



به مال و جاه و سلطنت نه رو کند نه بنگرد

کسي که از صميم دل، دمي شود گداي تو