از قساوتهاي دشمنان در کربلا، عريان نهادن جسم حسين «ع » بر روي خاک بود.امام، براي پيشگيري از اين ظلم، روز عاشورا قبل از عزيمت به ميدان شهادت، کنار خيمه ها آمد و از خواهرش زينب، جامه و شلواري کهنه طلبيد و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشيد تا کسي پس از شهادتش در آن جامه ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عريان نسازد، فرمود: «ائتوني ثوبا لا يرغب فيه احد اجعله تحت ثيابي لئلا اجرد منه بعد قتلي...» [1] اما «ابجر (ابحر) بن کعب » جنايت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او درآورد و حسين را عريان در کربلا نهاد. از آن پس دستهايش خشک شد، مثل دو تکه چوب. [2] و به نقلي شلواري را که درآورد، در نتيجه از دو پا فلج و زمين گير شد. [3] .



لباس کهنه بپوشيد زير پيرهنش

که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش



لباس کهنه چه حاجت که زير سم ستور

تني نماند که پوشند جامه يا کفنش [4] .



در برخي نقلها تعبير «عتيق » آمده، يا «ثوب خلق »، که همان «لباس کهنه » است.