بازگشت

گلوي بريده






حلقي که بود بوسه گه مصطفي مدام

آزرده اش ز خنجر فولاد کرده اي [1] .



پس از شهادت امام حسين «ع »، سر مطهرش را از پيکر جدا کردند.تيغ بر حلقومي نهادند که بوسه گاه رسول خدا «ص » بود.از اين رو، لقب «ذبيح » بر آن حضرت داده اند و همچنين تعبير «مجزور الراس » از زبان زينب کبري نقل شده است.در برخي مقتلها آمده است که حضرت زينب، هنگام وداع جسد برادرش، پيکر او را در آغوش گرفت، لب برحلقوم بريده سيد الشهدا «ع » نهاد و بوسيد و با آن بدن خونين وداع کرد. [2] .



آن سو نگران، نگاه پيغمبر بود

خورشيد، رسول آه پيغمبر بود



اي تيغ پليد، مي شکستي اي کاش

آن حنجره، بوسه گاه پيغمبر بود [3] .




پاورقي

[1] محتشم کاشاني.

[2] معالي السبطين، ج 2، ص 55.

[3] ساعد باقري.