روز عاشورا، چون امام حسين «ع » اصرار کوفيان را بر کشتن او ديد، قرآن را گرفت و باز کرد و بر سر نهاد و صدا زد: ميان من و شما، قرآن و جدم رسول خدا «ص » داور باد!اي گروه! چرا ريختن خونم را روا مي شماريد؟ مگر من فرزند پيامبر شما نيستم؟... آنگاه کودک شير خوار خود را که از تشنگي مي گريست بر سر دست گرفت و فرمود: اگر بر من رحم نمي کنيد، بر اين کودک رحم کنيد «ان لم ترحموني فارحموا هذا الطفل ».اين اقتدا به پدرش علي «ع » بود که قرآن بر سر نهاد و ياران سست عنصر خويش را نفرين کرد. [1] .