کارواني که از مبدا عزت و آزادگي حرکت کرد و در مقصد شهادت بار افکند.قافله حسيني روز 28 رجب از مدينه بيرون آمد و سوم شعبان به مکه رسيد.افراد کاروان عبارت بودند از سيد الشهدا «ع »، فرزندان، برادران، برادر زادگان و عمو زادگانش و نيز خانواده خود و برخي از بستگان ديگر.اين کاروان روز 8 ذيحجه از مکه به سوي عراق حرکت کرد.با همان نفرات قبلي، اما با جمعي از پيروان او از مردم حجاز، کوفه و بصره که در ايام اقامت وي در مکه به او پيوسته بودند.حضرت مقدار ده دينار و يک شتر در اختيار همراهان قرار داده بود که وسايل خود را بر آن حمل کنند. [1] اين کاروان، دوم محرم در کربلا فرود آمد.پس از عاشورا، اين قافله تبديل به جمعي داغدار و دلسوخته و شهيد داده شد که بصورت اسير، به کوفه وارد شدند.مردانشان همه شهيد شده بودند و امام سجاد «ع » هم بيمار بود و قافله سالار، حضرت زينب «ع » بود.در کوفه برخي از زنان، به بستگان خود که ساکن کوفه بودند پيوستند.



ما کاروان رفته به تاراجيم

مردانمان شناگر رود خون



ما رهروان قافله ي صبريم

رسواگر فسانه هر افسون



فرياد و خشم و رنج و اسيري مان

ما را سلاح کاري پيکار است



بانوي قهرمان عرب، زينب

ما را بزرگ و قافله سالار است [2] .



اين قافله، پس از پيمودن راه طولاني و دشوار کوفه تا شام و شام تا مدينه، با باري از غم و اندوه به مدينه برگشت و بشير، خبر بازگشت قافله اهل بيت «ع » را به مردم خبر داد و مدينه يکپارچه غرق شيون و عزا شد.