رستگاري و کاميابي، رسيدن به خواسته دل.در فرهنگ ديني و روايات، «فوز» و «فوزعظيم » براي کساني داشته شده که به بهشت دست يابند.مطيع خدا و رسول خدا باشند، متمسک به اهل بيت بوده ولايت آنان را داشته باشند، از سيئات نجات يابند، اهل خلوص در عبادت، معرفت و اهل عبادت باشند و... کاميابي عمده براي اولياء خدا دستيابي به رضاي الهي و سعادت آخرت است (الآخرة فوز السعداء) [1] و اين در سايه جهاد و شهادت است.وقتي امير المؤمنين «ع » ضربت خورد، «فزت و رب الکعبه » سر داد، چرا که شهادتش، بار يافتن به قرب الهي بود و پاياني افتخار آميز براي يک زندگي سراسر ايمان، جهاد و حق طلبي.

در زيارتنامه ها، خطاب به ابا عبدالله «ع » و شهداي کربلا و ياران امام، مکرر تعبير «فزتم فوزا عظيما» به کار رفته است.زائر نيز آرزو مي کند کاش همراه آنان بود تا چون آنان به فوز و کاميابي عظيم مي رسيد «فزتم فوزا عظيما فيا ليتني کنت معکم فافوز معکم-زيارت وارث » و در زيارت اول رجب خطاب به شهداي کربلا مي خوانيم: «فزتم و الله فوزاعظيما يا ليتني کنت معکم فافوز فوزا عظيما... اشهد انکم الشهداء و السعداء و انکم الفائزون في درجات العلي ». [2] .

شهداي کربلا از آن رو کامياب و رستگارند که جان خويش را با خدا معامله کردند و بهشت الهي رسيدند.مطيع امر مولاي خود بودند، جهادشان خالصانه و در راه ولايت و رهبري بود.گر چه جان دادند، اما به سعادت ابدي رسيدند و چه کاميابي از اين برتر؟

عاشورا از اين جهت نيز آموزگار فائزان و رستگاران است.