يکي از علل قيام سيد الشهدا «ع »، فساد دودمان بني اميه (شجره ملعونه) بود که حکومت اسلامي را در دست گرفته، کينه هاي ديرين خود را بر ضد اسلام و پيامبر، اعمال مي کردند. فساد گسترده امويان را که از اسباب عمده نهضت حسيني و امتناع آن امام شهيد از بيعت با يزيد بود، مي توان چنين شمرد:

1-اسلام زدايي و تحريف معارف دين و بدعت گذاري.

2-ترويج فرهنگ جبر و سکوت و تسليم.

3-غارت بيت المال و صرف آن در راه منافع و اميال شخصي.

4-فساد اخلاق و ترويج شراب و شهوت و قمار.

5-احياء تعصبهاي قومي و ارزشهاي دوران جاهلي.

6-به کار گماردن عناصر نالايق و فاسد، تنها به دليل «اموي » بودن.

7-حيله گري و تزوير و تبليغات دروغين.

8-کينه و عداوت آنان با آل علي «ع ».

9-محروم کردن شيعيان ائمه از مناصب سياسي و حقوق اجتماعي و اقتصادي.

10-کشتارهاي دسته جمعي مسلمانان و سرکوب آنان در شهرها.

11-دستگيري، حبس و کشتن چهره هاي درخشان و انقلابي و آگاه مسلمان که هوادار اهل بيت بودند.

12-بيعت گرفتن اجباري از مردم و سران قبايل به نفع يزيد.

فسادهاي فوق، از دوره روي کار آمدن معاويه آغاز شد و روز به روز گسترده تر و شديدتر گرديد و با مرگ معاويه و خلافت يزيد، به اوج خود رسيد و اسلام را در آستانه کامل نابودي قرار داد.در کتبي که به تشريح فلسفه قيام حسيني پرداخته، اينگونه فسادها بطور مشروحتر بيان شده است. [1] .

امام حسين «ع » در سخنان متعددي فساد بني اميه را مطرح فرموده است.از جمله در نطقي که پس از فرود آمدن در «بيضه » ايراد کرد و روي اطاعت از شيطان، ترک اطاعت خدا، فساد آشکار، تعطيل حدود الهي، حلال کردن حرامهاي خدا و تحريم حلال الهي وبيت المال را ملک خود دانستن تاکيد نمود: «... الا و ان هؤلاء قد لزموا طاعة الشيطان و ترکوا طاعة الرحمن و اظهروا الفساد و عطلوا الحدود و استاثروا بالفيي ء و احلوا حرام الله و حرموا حلاله...». [2] و در سخن معروف خويش پس از فرود آمدن در سرزمين کربلا، روي دگرگوني اوضاع و عمل نشدن به حق و نکوهيده ندانستن باطل تاکيد کرده فرمود: «الا ترون ان الحق لا يعمل به و ان الباطل لا يتناهي عنه...». [3] .



اکنون که ديده هيچ نبيند به غير ظلم

بايد زجان گذشت کزين زندگي چه سود؟