آيت الله محمد حسين غروي اصفهاني معروف به علامه ي کمپاني از بزرگترين مجتهدين عصر خود و داراي تأليفات گرانبهايي است. او مجتهدي فيلسوف و شاعر و اهل تقوا و تهجد بود و به سال 1296 ه.ق. متولد شده و در سال 1361 ه.ق. در نجف اشرف درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد.



نور حق در ظلمت شب رفت در خاک، اي دريغ

با دلي از خون لبالب رفت در خاک، اي دريغ



طلعت بيت الشرف را زهره ي تابنده بود

آه کان تابنده کوکب، رفت در خاک، اي دريغ



کعبه ي کروبيان و قبله ي روحانيان

مستجار دين و مذهب رفت در خاک، اي دريغ



ليلي حسن قدم با عقل اقدم همقدم

اولين محبوبه ي رب رفت در خاک، اي دريغ






حامل انوار و اسرار ولايت آن که بود

جبرئيلش طفل مکتب، رفت در خاک، اي دريغ



آن که بودي از محيط فيض و جودش کامياب

هر بسيط و هر مرکب، رفت در خاک، اي دريغ



مصباح نور، جلوه گر اندر تنور بود

يا در تنور، آيت «الله نور» بود



گاهي به اوج نيزه، گهي در حضيض خاک

از غايت خفا و کمال ظهور بود



گاهي مدار دايره ي سوز و ساز شد

گاهي چو نقطه، مرکز شور و نشور بود



چشمه ي خور در فلک چارمين

سوخت ز داغ دل ام البنين



آه دل پرده نشين حيا

برده دل از عيسي گردون نشين



دامنش از لخت جگر، لاله زار

خون دل و ديده روان ز آستين



زهره ز ساز غم او نوحه گر

مويه کنان، موي کنان، حور عين



ناله و فرياد جهانسوز او

لرزه در افکنده به عرش برين