شيوه اي که نسبت به زنده نگهداشتن ياد حادثه عاشورا و حماسه حسيني از ديرباز مطرح بوده و جنبه مردمي يافته است.اين شيوه، شامل مرثيه سرايي، نوحه خواني، گريستن و گرياندن، تشکيل هيئتها و دسته هاي سوگواري، سينه زني، ذکر مصيبت، مجالس وعظ و روضه خواني، و... است.اينگونه شيوه ها، چون با روح و جان و عاطفه شيعه آميخته است، هر چه بيشتر به آن رنگ مردمي مي بخشد و عامل جذب و تجمع و تشکل انبوه شيفتگان اهل بيت مي گردد. ابو هارون مکفوف مي گويد: روزي خدمت امام صادق «ع » رسيدم.حضرت فرمود: برايم شعر (در سوگ سيد الشهدا) بخوان، من نيز خواندم.حضرت فرمود: نه، اينطور نه، بلکه همانگونه که براي خودتان شعر خواني مي کنيد و همانگونه که نزد قبر حضرت سيد الشهدا مرثيه مي خواني: «لا، کما تنشدون و کما ترثيه عند قبره ». [1] اين نشان مي دهد که شيوه خودماني و مرسوم نزد متن مردم، بيشترمورد اهتمام ائمه «ع » بوده است.حفظ اين سنت، ضامن تداوم آن است.امام خميني «ره » فرموده است: «ما بايد حافظ اين سنتهاي اسلامي، حافظ اين دستجات مبارک اسلامي که در عاشورا، در محرم و صفر در مواقع مقتضي به راه مي افتد، تاکيد کنيم که بيشتر دنبالش باشند... زنده نگهداشتن عاشورا با همان وضع سنتي خودش، از طرف روحانيون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده هاي مردم با همان ترتيب سابق که دستجات معظم و منظم، دستجات عزاداري به عنوان عزاداري راه مي افتاد.بايد بدانيد که اگر بخواهيد نهضت شما محفوظ بماند، بايد اين سنتها را حفظ کنيد.» [2] حتي حفظ اصل عزاداري عاشورا نيز تا حد بسياري در سايه حفظ سنتهاست و دگرگون ساختن شيوه سنتي بدون جايگزين بهتر، گاهي پيروان همان سنتها را هم از اصل ماجراي حسيني جدا مي سازد.