جزء اولين شهداست که از جبهه امام حسين «ع » در روز عاشورا به ميدان نبرد رفت. وي که کنيه اش ابو وهب بود، جواني دلاور و حماسي از شيعيان کوفه بود.به کوفه آمده، در نزديکي بئر العبد خانه اي گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد.وقتي ديد عمر سعد، نيرو آماده و سازماندهي مي کند تا از نخيله به جنگ حسين بن علي «ع » در کربلا بروند، پيش خود گفت: به خدا قسم شيفته جهاد با مشرکان بودم.اميدوارم جنگ با اينان که به نبرد فرزند پيامبر مي روند، نزد خداوند کم ثواب تر از جهاد با مشرکان نباشد.پيش همسرش رفت و نيت خود را با او در ميان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بيرون رفتند و شب هشتم محرم به ياوران حسين در کربلا پيوستند. [1] همسر او نيز از شهداي کربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالين او رساند و خاک از چهره او مي زدود که به دستور شمر، يکي از غلامانش (به نام رستم) با گرزي بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسيد.عبدالله، دومين شهيد از اصحاب امام حسين «ع » بود. [2] نامش در زيارت ناحيه مقدسه هم آمده است.