او مردي جوان و جنگجويي سرسخت و پرتوان از اهالي کوفه و از بزرگترين اصحاب به شمار آمده است. عبدالله بن عمير، مردي از قبيله ي «بني عليم» بود. او جزء اولين شهدايي است که از جبهه ي امام حسين عليه السلام در روز عاشورا به ميدان نبرد رفت. کنيه او «ابووهب» بود، جواني دلاور و حماسي از شيعيان کوفه بود. به کوفه آمده، در نزديکي «بئر العبد» خانه اي گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتي ديد عمر سعد، نيرو آماده و سازماندهي مي کند تا از نخيله به جنگ حسين بن علي عليه السلام در کربلا بروند، پيش خود گفت: به خدا قسم شيفته ي جهاد با مشرکان بودم. اميدوارم جنگ با اينان که به نبرد فرزند پيامبر مي روند، نزد خداوند کم ثواب تر از جهاد با مشرکان نباشد. پيش همسرش رفت و نيت خود را با او در ميان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بيرون رفتند و شب هشتم محرم به ياوران حسين در کربلا پيوستند. همسر او نيز از شهداي کربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالين او رساند و خاک از چهره ي او مي زدود که به دستور شمر، يکي از غلامانش (به نام رستم) با گرزي بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسيد. عبدالله، دومين شهيد از اصحاب امام حسين عليه السلام بود. نام آن بزرگوار در زيارت ناحيه ي مقدسه و «رجبيه» نيز آمده است.

بنوعليم بن جناب: تيره اي از قبيله ي «کنانة» عذره و «قضاعه» مي باشد و از اعراب قحطان به شمار مي رود. (يمن، عرب جنوب).