سيد ابوبکر بن شهاب علوي حسيني حضرمي، نسب او به امام جعفر صادق عليه السلام مي رسد. او به سال 1262 ه. ق در قريه اي از بلاد حضرموت متولد شده و به سال 1341 ه. ق در حيدر آباد دکن از بلاد هند وفات يافته است.



فهاجت جماهير الضلال و أقبلت

بجيش لحرب ابن بتول عرموم



و حين استوي في کربلاء مخيما

بتربتها أکرم به من مخيم



أبت نفسه الشماء الا کريهة

يموت بها موت العزيز المکرم



هو الموت مر المجتني غير أنه

ألذ و أحلي من حياة انتهضم



و قارع حتي لم يدع سيف باسل

بمعترک الهيجاء غير مثلم



هي الفتنة الصماء لم يلف بعدها

منار من الايمان غير مهدم



مردم گمراه به صورت يک لشکر بزرگ با هيجان براي جنگ با پسر بتول پيش آمدند.

تا اين که او در زمين کربلا خيمه زد. چه خيمه زننده ي بزرگواري بود!

نفس بزرگوار او تسليم نشد و مرگ در جنگ براي او عزيز و گرامي بود.

ثمره ي مرگ تلخ است. ولي اين گونه مردن لذتبخش تر و شيرين تر از زندگي با خواري است.


در جنگ آن قدر شمشير زد تا اين که همه ي شمشيرهاي جنگاوران دشمن کند شد و تيزي لبه هاي آنها از بين رفت. (با همه ي جنگاوران نبرد کرد).

بعد از اين فتنه ي کور، هيچ ستوني از ستونهاي ايمان سالم نماند.