مادرش بنت سليل، و هنگام شهادت يازده ساله بود. او در آخرين لحظات در آغوش حضرت امام حسين عليه السلام به شهادت رسيد.

هنگامي که امام عليه السلام تنها مانده بود، عبدالله که پسر بچه اي بيش نبود، استغاثه ي عمويش را شنيد و از خيمه بيرون دويد تا به عمويش کمک کند. امام عليه السلام به خواهرش زينب عليهاالسلام فرمود: مگذار عبدالله بيايد، ولي او موفق نشد و عبدالله خود را به عمويش رسانيد و گفت: سوگند به خدا که از عمويم جدا نخواهم شد.

عبدالله که در کنار عمويش بود، ابحر بن کعب و يا حرملة بن کاهل (لعنة الله عليهما) قصد جان امام عليه السلام را کردند در حالي که آن حضرت روي زمين افتاده بود. عبدالله در حالي که با دستش از عمويش دفاع مي کرد به آن دو گفت: اي


زنازاده مي خواهي عمويم را بکشي؟! ابحر دست عبدالله را با شمشير قطع کرده و امام او را به آغوش مي گيرد و حرملة (لعنة الله عليه) او را در آغوش عمويش با تيري به شهادت مي رساند.

ولي بنا به قول خوارزمي عبدالله بن حسن عليهماالسلام جواني مبارز بوده که جهاد کرده و چهارده نفر از دشمن را به هلاکت رسانيده و سپس به دست هاني بن ثبيت حضرمي به شهادت رسيده و هنگام جهاد رجز ذيل را مي خوانده:



ان تنکروني فانا ابن حيدرة

ضرغام اجام و ليث قسورة



علي الاعادي مثل ريح صرصره

اکيلکم بالسيف کيل السندرة



«اگر مرا نمي شناسيد من پسر حيدرم - که شير شکارگر بيشه هاست.

بر سر دشمنان تندباد مرگم - که شما را به وسيله شمشيري با پيمانه بزرگ و سنگين مي زنم».

امام عليه السلام به عبدالله که از جدا شدن دستش به شدت درد مي کشيد، فرمود:

«يا ابن اخي اصبر علي ما نزل بک فان الله يلحقک علي آبائک الطاهرين الصالحين برسول الله صلي الله عليه و آله و سلم و علي عليه السلام و حمزه و جعفر و الحسن:... اللهم امسک عنهم قطر السماء و امنعهم برکات الارض فان متعتهم الي حين ففرقهم فرقا و اجعلهم طرائق قددا و لا ترض عنهم الولاة ابدا فانهم دعونا لينصرونا فعدو علينا فقتلونا».

«فرزند برادرم صبر کن که خداوند تو را به پدران پاک و صالحت، رسول خدا عليه السلام علي عليه السلام حمزه، جعفر و حسن عليهم السلام ملحق خواهد نمود. خدايا اين مردم ستمگر را از باران رحمت و از برکات زمين محروم فرما، و اگر عمر طبيعي به آنان دادي، به بلاي تفرقه و تشتت مبتلايشان گردان. فرمانروايشان را از آنان خشنود نگردان، که آنان ما را با وعده نصرت و ياري، دعوت و سپس به جنگ ما قيام کردند.»

راه حل اين دو قول متفاوت اين است که طبق نقل بعضي از تواريخ، حضرت امام حسين عليه السلام دو نفر از پسرانش عبدالله نام داشتند: عبدالله اکبر و عبدالله اصغر. و مرسوم هم بوده که


پسوندها اکبر و اصغر استفاده مي کردند. مثل علي اکبر و علي اصغر.

لذا آن عبدالله که دستش قطع شده و در آغوش حضرت به شهادت رسيده عبدالله اصغر نام داشته و آن که در ميدان مبارزه کرده و شهيد شده عبدالله اکبر بوده است.

در حديث روايت شده از شيخ مفيد - رضوان الله عليه - که گفت: عبدالله بن الحسن بن علي هنوز به حد بلوغ نرسيده بود که در جوار عمويش امام حسين عليه السلام ايستاد: زينب دخت امام علي عليه السلام به سويش شتافت تا از رفتن وي به جبهه ي جنگ جلوگيري کند، امام حسين به زينب فرمود: خواهرم او را بازدار. ولي عبدالله به شدت مخالفت و امتناع کرد و گفت: به خدا سوگند از عمويم جدا نخواهم شد.

ابجر فرزند کعب با شمشير سعي در يورش به امام حسين را داشت که عبدالله فرياد برآورد: اي پسر زن بدکاره، مي خواهي عمويم را به قتل برساني؟ ابجر با شمشير نوجوان را مورد حمله قرار داد و با شمشير دست او را قطع کرد به طوري که دستش از بدنش آويزان شد. عبدالله فرياد برآورد: اي عمو... اي پدر. امام حسين او را به آغوش کشيد و فرمود: پسر برادرم، بر آنچه بر تو نازل گرديده صبر پيشه کن و آن را نيکو پندار و خداوند تو را به اجداد صالحت ملحق خواهد کرد. سپس دست خود را بالا برده و دعا نموده: پروردگارا... اگر آنان را که تاکنون مهلت داده اي گروه، گروه متفرق کن و همانند حيوانهاي بياباني سرگردان نما و فرمانروايان را از ايشان راضي مگردان، آنان ما را خواندند تا به ما ياري رسانند ولي بر ما تاختند و ما را به قتل رساندند.

السيد در اللهوف مي گويد: حرمله با تيري او را نشان گرفت و در امان عمويش امام حسين به قتل رساند.

شجاعت امام حسن مجتبي عليه السلام اين گونه در وجود فرزندانش - حتي آن کودک خردسال - دميده شده بود.