عابس بن شبيب هم نوشته اند.

از شهداي کربلاست.عابس، از رجال برجسته شيعه و مردي دلير، سخنور، کوشا و تلاشگر، شب زنده دار، از طايفه بني شاکر بود.اين طايفه از شيعيان مخلص و فداکار درراه ولايت امير المؤمنين بودند و از شجاعان عرب به شمار مي آمدند.به آنان «فتيان العرب » مي گفتند.از کساني بود که وقتي مسلم بن عقيل، نامه امام حسين «ع » را براي اهل کوفه خواند، به پا خاست و اعلام هواداري و حمايت کرد و پس از بيعت کوفيان با مسلم بن عقيل، بعنوان پيک، نامه اي از سوي آنان به امام حسين «ع » در مکه رساند. [1] دلاوريهاي او در کربلا مشهور است.وي همراه هم پيمان خود «شوذب »، در حماسه عاشورا به نبرد پرداخت و شهيد شد. [2] رشادتهاي او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وي ناتوان بودند.به دستور عمر سعد، از اطراف او را سنگباران کردند.او هم زره از تن بيرون آورد وکلاه خود از سر برداشت و با تيغ بر دشمن حمله کرد و يک تنه آنقدر جنگيد تادر قلب ميدان و محاصره دشمن به شهادت رسيد. [3] سر او را از پيکرش جدا ساختند.سر مطهرش در دست عده اي بود و هر کدام مدعي بودند که من بودم که او را کشتم، تا به جايزه اي دست يابند. [4] .