يکي از کساني که در طول راه کربلا به سيد الشهدا «ع » پيوست و همراه او شد. امام حسين «ع » کسي را مي خواست که به راه آشنا باشد، تا از بيراهه به سوي کوفه رود. طرماح بن عدي اعلام کرد که من راه را مي شناسم و جلو افتاد و به سوي کربلا روان شدند. وقتي جلو افتاد، اشعاري را هم مي خواند که با اين مطلع، آغاز مي شود:



يا ناقتي لا تذعري من زجر

و امضي بنا قبل طلوع الفجر [1] .



و مضمون اشعار، در ستايش از دودمان رسول خدا «ص » و سيد الشهداست.در ميانه راه، اجازه طلبيد که به قبيله خود سر زده و به خانواده رسيدگي کند و برگردد.رفت و پس از چند روز، وقتي دوباره برگشت، به «عذيب الهجانات » که رسيد، خبر شهادت امام را شنيد.اندوهگين شد و گريست، از اين که توفيق شهادت در رکاب امام، نصيب او نشد. [2] ولي... آنکه امام را رها کند و سراغ زن و قبيله خويش رود، اين محروميت سزاي اوست، هر چند پسر عدي بن حاتم باشد!