صدوق روايت مي کند:


امام سجاد عليه السلام فرمود: چون کار بر حسين بن علي عليه السلام دشوار شد، همراهانش به آن حضرت نگاه کردند. وي برخلاف آنان بود. هر چه کار سخت تر مي شد، آنان رنگ مي باختند و مي لرزيدند و دلهاشان هراسان مي شد، ولي حسين عليه السلام و برخي همراهان ويژه ي آن حضرت رنگ چهره هاشان تابانتر و اعضايشان آرامتر و دلهايشان استوارتر مي شد. بعضي به يکديگر مي گفتند: ببينيد! باکي از مرگ ندارد. حسين عليه السلام به آنان فرمود: صبر کنيد اي بزرگ زادگان! مرگ جز پلي نيست که شما را از رنج و سختي به بهشتهاي گسترده و نعمتهاي هميشگي عبور دهد. کدام يک از شما دوست نداريد از زندان به کاخ منتقل شويد؟ و براي دشمنان شما وضع آن گونه است که گويا از قصري به زندان و عذاب منتقل مي شوند. پدرم از رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم روايت کرد که فرمود: دنيا زندان مؤمن و بهشت کافر است و مرگ، پل اينان است به سوي بهشتهايشان و پل آنان است به سوي دوزخشان. نه دروغ مي گويم و نه به من دروغ گفته اند. [1] .

نيز با سند خويش از امام صادق عليه السلام روايت مي کند که:

در پاسخ سؤال عماره درباره ي اصحاب امام حسين عليه السلام و شهادت طلبي شان، فرمود: پرده از برابر ديدگانشان کنار رفت، جايگاه خود را در بهشت ديدند، هر کدام به سوي مرگ مي شتاقتند تا به حوري بهشتي برسند و جايگاه خود را در بهشت دريابند. [2] .