شيخ مفيد گويد:

حسين عليه السلام از حاجز به سمت کوفه به راه افتاد. به آبي از آبهاي عرب رسيد. آنجا با عبدالله بن مطيع عدوي که آنجا فرود آمده بود ديدار کرد. وي چون امام را ديد، گفت: پدر و مادرم به فدايت! اينجا چرا آمده اي؟ و او را فرود آورد. امام حسين عليه السلام فرمود: خبر داري که معاويه مرده است. عراقيان مرا به سوي خود خوانده اند. عبدالله گفت: اي پسر پيامبر! مبادا حرمت اسلام و احترام تو هتک شود! تو را به خدا حرمت قريش و حرمت عرب را نگهدار. به خدا اگر قدرتي را که در دست بني اميه است طلب کني تو را مي کشند و اگر تو را بکشند، پس از تو ديگر هيچ کشتني برايشان مهم نيست. حرمت اسلام و قريش و عرب شکسته مي شود. چنين نکن، به کوفه مرو و خود را در معرض بني اميه قرار نده.

حسين عليه السلام به راه خود ادامه داد. ابن زياد هم همه ي راههاي بين واقصه تا راه شام تا بصره را مأمور گذاشته بود و نمي گذاشتند کسي وارد شود يا خارج گردد. حسين عليه السلام بي خبر از اينها آمد تا به باديه نشينان رسيد و از آنان پرسيد. گفتند: به خدا خبر نداريم، جز اينکه نمي توانيم وارد گرديم يا خارج شويم، و امام به راه خود ادامه داد. [1] .

ابن اعثم گويد:

حسين عليه السلام رفت تا به خزيميه رسيد و فرود آمد و يک شبانه روز آنجا توقف کرد. سحرگاهان خواهرش زينب نزد او آمد و گفت: برادر! آيا خبر دهم که ديشب چه شنيدم؟ فرمود: چه شنيدي؟ گفت: نيمه شب براي کاري بيرون رفتم. هاتفي را شنيدم که اين شعر را مي خواند:

اي ديده! گريان شو که پس از من چه کسي بر شهيدان خواهد گريست؛ بر گروهي که مرگها در


پي آنان است تا زماني که وقت انجام وعده فرارسد.

حسين عليه السلام به وي فرمود: خواهرم! آنچه مقدر است، خواهد شد. [2] .