ابن شهر آشوب گويد:

روايت شده که يزيد بر اهل بيت عرضه کرد که در دمشق بمانند. آنان نپذيرفتند و گفتند: ما را به مدينه برگردان که محل هجرت جد ماست. يزيد به نعمان بن بشير که از اصحاب پيامبر بود گفت: اينان را به نحو مناسب و شايسته اي آماده کن و مردي امين و درستکار از شاميان را همراه جمعي کمک کار با اينان بفرست. آنگاه پوشش و هديه و خوراکي و وسايل پذيرايي در اختيارشان گذاشت. امام سجاد عليه السلام را خواست و به او گفت: لعنت خدا بر ابن زياد! به خدا اگر من جاي او بودم، هر چه حسين مي خواست مي پذيرفتم و نمي گذاشتم کشته شود، هر چند به قيمت کشته شدن برخي از فرزندانم باشد. ولي تقدير خدا آن بود که ديدي. با من نامه نگاري کن و هر حاجتي داشتي بر عهده ي من. آنگاه سفارش آنان را به فرستاده ي همراه کرد. [1] .

فتال گويد:


آنگاه يزيد، نعمان بن بشير را خواست و به وي گفت: آماده شو تا همراه اين زنان به مدينه بروي. و چون خواست آنان را آماده ي رفتن سازد، علي بن الحسين عليه السلام را خواست و با او خلوت کرد و به وي گفت: خدا پسر مرجانه را لعنت کند! اگر من با پدرت مواجه مي شدم، هر چه مي خواست مي دادم و به هر وسيله اي که مي توانستم مرگ را از او دور مي کردم، ولي تقدير الهي بر آن بود که ديدي. از مدينه با من مکاتبه کن و هر نيازي داشتي برايم بنويس. آنگاه امام و اهل بيت را جامه ها پوشاند و نعمان بن بشير را در جمع کساني که همراهشان مي رفتند به عنوان فرستاده ي خويش اعزام کرد و دستور داد که شب آنان را شير دهد و خود پيشاپيش آنان باشد و يک لحظه از آنان غافل نباشد. هرگاه فرود آمدند و از آنان فاصله بگيرد و خود و يارانش در اطراف آنان همچون نگهبانان پراکنده شوند و هر جا که کسي از اهل بيت براي وضو و قضاي حاجت و هر کاري خواست توقف کند، فرود آيد و سختگيري نکند. نعمان همراه آنان پيوسته در راه بود و طبق توصيه ي يزيد رفتاري مناسب داشت. [2] .