خوارزمي گويد:

غلامي ترک که قاري قرآن و آشنا به عربي و از غلامان حسين عليه السلام بود به ميدان رفت و در حالي که اين رجز را مي خواند، به نبرد پرداخت:

دريا از ضربت نيزه و شمشيرم به جوش مي آيد و هوا از تيرهايم پر مي شود. هرگاه تيغم در کفم آشکار شود، دل حسود کينه توز را مي شکافد.

گروهي را کشت. از هر طرف محاصره اش کردند و بر زمين افتاد. امام، به بالين او آمد و گريست و صورت به صورتش گذاشت. وي چشم گشود و امام را ديد، لبخندي زد و به سوي خدا پر کشيد. [1] .