طبري گويد:

حنظلة بن اسعد شبامي آمد و در برابر امام ايستاد و خطاب به سپاه دشمن، آياتي از قرآن را خواند که هشدار نسبت به نزول عذاب الهي بود: «يا قوم اني اخاف عليکم مثل يوم الاحزاب... [1] «و آنگاه گفت: اي قوم! آيا حسين را مي کشيد تا عذاب سخت الهي بر شما فرود آيد؟ «و هر که دروغ بندد، نوميد و ناکام گردد.» [2] .

امام حسين عليه السلام خطاب به او فرمود: رحمت خدا بر تو اي حنظله! آنان چون دعوت حق تو را رد کردند مستحق عذاب شدند، آنگاه که آنان برخاستند تا خون تو و يارانت را بريزند، چه رسد به اکنون، که برادران صالح تو را کشته اند. گفت: راست مي گويي جانم به فدايت! تو از من دين شناستر وشايسته تري. آيا به آخرت نکوچيم و به برادرانمان نپيونديم؟ امام فرمود: شتاب به سوي آنچه بهتر از دنياست و آنچه در آن است؛ به سوي حکومتي ابدي!

وي به امام سلام داد و خداحافظي کرد و به ميدان شتافت. جنگيد تا به شهادت رسيد. [3] .