زيـنب دختر ابو رافع نقل مي كند كه فاطمه (س ) پس از آن كه پدر بزگوار خويش را از دست داد سخت دلگير شد و دائما گريه و ناله مي كرد روزي دست حسن و حسين را گرفت و به نزديك قبر پـدر آمـد وسـخـت گريست و شكوه كرد در بين شكوايه هاي خويش عرض كرد: يا رسول اللّه ! آيا چيزي را براي اين دو فرزند به ارث مي گذاري ؟ .



صـداي رسـول خـدا آمـد كـه فرمود: اما الحسن فله هيبتي و شؤودي و اما الحسين فله جراتي و جـودي (امـا براي حسن هيبت و آقايي را به ارث مي گذارم و اما براي حسين جرات و جودم را به وديعت مي نهم ).



فاطمه زهرا عرض كرد: راضي و خشنود شدم اي رسول خدا (38) .